اصلی ترین ارکان تمامی قالب های رسانه “پژوهش” می باشد؛ رکنی تاثیر گذار و اساسی که محتوای انتقالی ما به مخاطب را تشکیل داده و در مراحل بعد، فرم بر روی آن پیاده می شود. اما مشکل آن جاست که پژوهش های مفصل آکادمیک یا حوزوی برای تبدیل شدن به محتواهای رسانه ای، نیازمند پردازش صحیحی می باشند؛ در حقیقت شیوه پژوهش برای کار های رسانه، با پژوهشی که برای یک کار علمی یا تجربی صورت گرفته، متفاوت است. این دو نهاد، یعنی آکادمی و رسانه برای فهم متقابل از یکدیگر، نیازمند یک واسطه یا مبدل هستند: سردبیر…

سردبیر فردی است که در هر دوی این نهاد ها دستی بر آتش داشته و سر رشته دارد.

سردبیر ها عمدتا به یکی از دو نهاد علم یا رسانه متعلق هستند؛ اما بهترین حالت برای سردبیری، ارتباط دقیق با هر دو نهاد نام برده شده است؛ برای مثال تهیه کننده یا کارگردانی که خود، دانشجوی دکتری نیز هست. در واقع این افراد خودشان بهترین کارشناسان حوزۀ رسانه و همچنین قدرتمند ترین منتقد خودشان هستند.

اما اگر فرد، تنها با نهاد علم پیوند داشته باشد، برای مثال عضو هیأت علمی دانشگاه بوده یا دانشجوی تحصیلات تکمیلی باشد، می بایست برای اینکه بتواند محتواهای مفصل و غلیظ خود را به مطالب “رسانیزه” تبدیل کند، و البته تاثیر دقیق تری روی مخاطب خود داشته باشد، اطلاعات خود را در زمینه سردبیری پرورش داده و سودای آموختن آن را در سر بپروراند.

البته نکته بیان شده تنها صرف یک طیف و دانشگاهیان نیست؛ اگر شخصی راوی دفاع مقدس بوده، طلبه یا روحانی باشد، یا حتی به صورت تجربی اهل دانش باشد نیز این مطالب برایش صدق میکند و نیاز مبرمی به دوره آموزش سردبیری و پژوهشگری دارد.

این دوره شامل دو بخش تئوری و عمل می باشد. در قسمتِ تئوریک، افراد با مبانی کار، و با اصول و قواعدی که بعد تر باید به شکل عملی با آن ها مواجه شوند آشنا خواهند شد. اما در بخش عملی دیگر زمان به کار گرفتن اندوخته هاست. حالا اعضا بایستی با اصولی که پیش تر آموخته اند به شکل عملی دست و پنجه نرم کنند. افراد در این مرحله تمامی مهارت های لازم برای سردبیری را زیر نظر استاد تمرین و آزمون و خطا میکنند؛ از پژوهش و نویسندگی آیتم های کوتاه گرفته تا پژوهش و نویسندگی برای مستندهای بلند و فیلم نامه های داستانی و…

در حقیقت مدرس در نظر دارد تا با ارائه تمرین های متفاوت و با فرم های گوناگون، اعضا را ورز داده تا موجب تعالی مهارت آنها شود.