کسی چه می داند؟ رویدادها و حوادث در لابلای موج های مرگبار رسانه های مختلف گم می شوند. آنچه ما از جنگ اوکراین می دانیم، صرفاً از طریق رسانه ها به دستمان رسیده است؛ و میدانیم که چقدر اخبار رسانه ها جهت دار است. هر موقع آن ها بگویند و هرچه آنها بگویند به اطلاع ما می رسد. و اگر نگویند، هیچ! کما اینکه معمولاً دربارۀ نقاط پیرامونی دنیا، کمتر «خبری» در رسانه ها دیده می شود. این البته به دلیل مالکیت همسوی رسانه ها هم هست.

در بحران سوریه، ناگهان رسانه های خبری دنیا، پر شد از آواره شدن پنج میلیون سوری و هجوم آوردن آن ها به مرزهای اروپا. وضع رقت بار آن ها دائماً در خبرگزاری ها می‌پیچید؛ یک سوری آواره که پیانو می نوازد در خرابه ها یا تصاویری از این دست.

بدیهی است که مسئول تمام این بدبختی ها اسد و حامیان او از جمله ایرانند. در این حین، چند خبر منتشر شد که آلمان ۲۰ هزار و آمریکا چندهزار سوری را پذیرفته است تا این بیچاره ها التیام پیدا کنند. هنوز عکس یک «تایم» در ذهنم هست که یک زن سوری محجبه که مدرس موسیقی بود با نگاهی ملتماسه و قدردان، از بالا به پایین عکاسی شده بود. ناگهان کلیۀ اخبار مربوط به مهاجران سوری، غیب شدند. چه بر سر این همه مهاجر آمد؟ کسی نمی داند. ولی آیا اصلا نمی شود فهمید؟ گاهی شوربختانه همین طور است ولی گاهی با رصد پیگیر و اطلاع گیری از نزدیک، می شود سرخط های گمشده را پی گرفت. و روایتی یک دست و بی کاستی برای مخاطب بازگو کرد؛ مخاطبی که ناچار است بی اطلاع باشد.

در این دوره تلاش می کنیم تا بیاموزیم که چطور با تمرکز بر برخی از سرخط ها و پیگیری آن ها در رسانه های مختلف به طور مداوم، خط سیر رویدادها را پیدا کنیم و مخاطب را پس از فروکش کردن هیاهوی رسانه ها، آگاه نماییم. جریان ها ممکن است از یک هفته تا چند سال حتی طول بکشند.

با این روش، معلوم می شود که چطور جریان زلال و بی هیاهوی حق، هر لحظه در حال پیشرفت و تعالی است و باطل هر آن دارد به نابودی نزدیک تر می شود. معلوم می شود آن زمانی که ما در پی قیمت دلار و دناپلاس توربو بودیم، عده ای از مردم دنیا، خسته از مادی گری، چشم به معنویت اصیل اسلام ناب دوخته بودند و به طرزشگفت آوری، در ایامی خاص مانند Hussain day، خود را رونمایی کردند. خیلی چیزهای دیگر هم می شود که معلوم بشود.

خروجی دوره شاید یک تحریریه باشد…