روز شنبه، ۲۶ ام فروردین، اولین نشست فعالان فکری و رسانه ای اصفهان در مجتمع آموزشی رسانه ای شهید آوینی برگزار شد؛ نشستی که همۀ حاضران در جمع، معتقد بودند که باید اولین باشد و آخرینش نه. در این نشست، عده ای از مسئولان بودند؛ عده ای از افراد صاحب فکر بودند؛ برخی نخبگان بودند؛ بخشی از گروه های مختلف رسانه ای متعدد شهر و استان بودند و خیلی ها هم نبودند. جلسه پایین و بالا نداشت؛ و افراد مختلف، اغلب با شخصیت های حقیقی شان حول موضوع نشست صحبت کردند. موضوع نشست ما بررسی پاسخ یک معادله بود:

*هزاران سوژۀ ناب و بازنمای حرف های اسلام و انقلاب و ایران در شهر و استان اصفهان داریم. خیلی هایش حتی کتاب شده!

**صدها گروه آموزش دیده و بعضاً مهاجرت کردۀ رسانه ای داریم. کاربلد؛ حرفه ای و خوش سابقه؛ دغدغه مند و… .

***بسیاری از مردم ما را موج نومیدی و کسالت فراگرفته. حرف های انقلاب اسلامی بهشان نمی رسد و کمتر آبی لبان تشنه شان را سیراب می کند که بگویند آقا! ایران آن جهنمی که دشمنانش تصویر می کنند نیست!

خب این خیلی خسارت بزرگی است. که همه چیز هست ولی کار راه نمی افتد. نشست اولمان دربارۀ این موضوع بود. و نظرات مختلف و بعضاً اعتراضات هم مطرح شد. ولی برآیند جلسه خیلی روشن بود؛ همانطور که رهبری هم مدام تأکید می کنند: اتحاد.

شاید اگر هر کس یا نهادی برای خودش کار نکند؛ اگر بنایمان این باشد که همه مان با هم، بضاعت های خرد و کلانمان را جمع کنیم و حرف واحدی بزنیم، شاید بشود. شاید ایران از این مظلومیت در بیاید. شاید این جزایر پراکنده، شهر باعظمتی را بسازند که در آن مردمانش به دور از دوقطبی ها و بحران سازی های کاذب، ید واحده هستند. شاید… تا نشست های بعدی و تعیین مدلی برای این هم افزایی.

آری به اتفاق، جهان می توان گرفت…